Ellen Hoog Antink

“Ik kan nu meer leprapatiënten helpen” 

“ Voor een vak op de universiteit moesten we een presentatie houden waarbij we mensen moesten overtuigen om ergens geld voor te geven. In een twee minuten durende pitch vroeg ik aan mijn medestudenten om geld te doneren aan de Leprastichting.

Ik zei tegen hen: ‘Als jullie nou allemaal 2½ gulden geven, dan kunnen we met z’n allen een prothese kopen voor iemand die getroffen is door lepra.’ Ik won de pitch en heb toen het ingezamelde geld naar de Leprastichting overgemaakt. Vanaf dat moment ben ik donateur geworden.

In mijn studententijd gaf ik natuurlijk minder geld dan nu. Maar ik vond het toen al belangrijk om mijn steentje bij te dragen, zodat een ander het wat beter krijgt. Die plicht heb ik eigenlijk altijd al gevoeld, vanuit een sterk rechtvaardigheidsgevoel. In groep acht van de lagere school riep ik al: ‘Ik wil ontwikkelingswerker worden!’. En dat is uitgekomen.”

Als ik de persoonlijke verhalen van leprapatiënten lees, wordt mijn donatie écht tastbaar 

“Ik heb zeven jaar voor een ngo gewerkt waarvoor ik veel reisde naar allerlei ontwikkelingslanden. Vietnam, Mali, Brazilië. Nu houd ik me bezig met de inkoop en inrichting van duurzaam kantoormeubilair van overheidsgebouwen. Totaal iets anders, maar die maatschappelijke betrokkenheid is nog steeds verweven met mijn werk.”

Ook in mijn werkende leven ben ik de Leprastichting blijven steunen. Ik vind het een betrouwbare organisatie. Als ik de persoonlijke verhalen lees van leprapatiënten die de Leprastichting geholpen heeft, wordt mijn donatie écht tastbaar, ik kan daadwerkelijk zien waar mijn geld naartoe gaat.

“Bovendien is de ziekte lepra behandelbaar, het is eindig, het is geen bodemloze put. Hoe mooi zou het niet zijn als we ooit geen lepra meer hebben in de wereld? Doordat ik mijn donaties heb omgezet in een periodieke schenking, kan ik nu meer leprapatiënten helpen voor hetzelfde bedrag. Dat is natuurlijk fijn.”