Duane Hinders, programmamanager

Wie is Duane?
‘Ik ben 51 jaar en geboren in Denver (Colorado, Verenigde Staten). Ik heb 20 jaar in Brazilië gewoond, waar ik mijn vrouw heb ontmoet. Met haar heb ik in 2017 de avontuurlijke stap gemaakt om naar Nederland te komen. Mijn kinderen wonen nog in Brazilië, de twee jongsten studeren daar aan de universiteit. Ik hou van sporten, boeken lezen, naar muziek luisteren en lange wandelingen maken tot groot plezier van mijn hond Bina, een lieve teckel.’

Vanwaar je fascinatie voor de Spaanse taal en Latijns-Amerika?
‘In Amerika krijg je in het vervolgonderwijs les in de Spaanse taal. Vanuit een studentenuitwisselingsproject heb ik een aantal jaar in Spanje gewoond. Eerst in Madrid en later in Valencia. Een prachtige tijd! Aan de universiteit studeerde ik internationale politicologie en Latijns-Amerikaanse studies.’

Wat heeft je doen besluiten om Amerika te verlaten?
‘Na het halen van mijn master in politicologie wilde ik verder in internationaal ontwikkelingswerk. Mijn eerste baan was bij een goede doelen organisatie, Catholic Relief Services, die mij naar Brazilië uitzond omdat ik al Portugees sprak. Daar ontmoette ik mijn vrouw en werd ik vader. Het gevolg laat zich raden; ik heb 20 jaar met plezier in Brazilië gewoond. Het is een prachtig land met heel vriendelijke en spontane mensen.’

Wanneer kwam je voor het eerst in aanraking met lepra?
‘Mijn tweede baan in Brazilië was in de gezondheidszorg maar vrij snel zag ik de vacature voor directeur bij Lepra UK, een ILEP-partner (internationale federatie van leprabestrijdingsorganisatie) voor het kantoor in Brazilië. In januari 2002 ben ik begonnen en ik heb er zes jaar gewerkt. In 2009 begon mijn avontuur bij de Leprastichting; een fantastische baan. In Brazilië is de Leprastichting een belangrijke speler in leprabestrijding. De organisatie gaf toen al hulpverlening in zo’n 12 staten, bijna de helft van de oppervlakte van Brazilië. Er zijn enorm veel stappen gemaakt.’

Wat viel je op?
‘Het feit dat lepra nog zo veel voorkomt in de wereld. Zeker in 2002 realiseerden we nog niet de mijlpalen in leprabestrijding zoals we dat nu doen. Ik werd geraakt door hoe de mensen, die zijn getroffen door lepra, nog leefden in de voormalige leprakolonies. De discriminatie was groot, zeker door de zichtbare gevolgen van lepra zoals klauwhanden en wonden. Gelukkig neemt discriminatie enorm af. Bij nieuwe patiënten is het al veel minder een probleem omdat mensen zien dat je van lepra kunt genezen. Het is een behandelbare ziekte.’

Na acht jaar leprabestrijding in Brazilië kwam je naar Nederland. Geen makkelijke stap?
‘Het was zeker niet makkelijk. Ik moest weer opnieuw inburgeren en verschillende kinderen en familie achterlaten. Gelukkig waren de meeste kinderen al groot, de jongste ging met ons mee en zat op de Internationale School in Almere. Ondanks het prachtige land en de vriendelijke mensen is er in Brazilië best veel stedelijk geweld en de politieke situatie is niet altijd even stabiel. Omdat we onze voormalige landenkantoren veranderen in lokale goede doelen organisaties, was het ook logischer dat een lokaal bestuurder mijn functie overnam. Toen de vacature voor het Droomfondsproject in Nederland kwam, was de keuze snel gemaakt. Ik ging voor de Leprastichting in Nederland werken. Het droomfondsproject is een prachtig en uitdagend project.’

Wat houdt je werk in?
‘Er is een goed werkend medicijn dat de ontwikkeling van de leprabacterie met ruim 60% kan verminderen. Door naaste contacten van leprapatiënten, zoals familie en buren, hiermee preventief te behandelen, voorkomen we dat zij ook de ziekte krijgen. ‘PEP++’ (post-exposure, chemoprophylaxis) is de naam voor deze preventieve behandelingen. Dit preventieprogramma gaat verder dan het geven van het preventieve medicijn. Zo gaat het ook om opsporing, sneltesten, voorlichting en gedragsverandering. Door de naaste contacten van de leprapatiënt in kaart te brengen, krijgen we zicht op de risicogebieden. Met de preventieve behandelingen kunnen we vervolgens verdere besmetting voorkomen.

Vanuit het Droomfondsproject werkt de Leprastichting in India, Indonesië en Brazilië aan vroege opsporing van lepra en preventieve behandeling van mensen in de omgeving van leprapatiënten die het meeste risico op besmetting lopen. Jaarlijks vinden we nog zo’n 200.000 nieuwe leprapatiënten, waarvan 80% in deze drie projectlanden.

Ik begeleid de planvorming, budgetallocaties, het op een juiste manier laten verzamelen en registreren van onderzoeksgegevens en –resultaten. Zo werken we aan een model dat aantoont hoe we het beste leprabesmetting kunnen voorkomen en ons doel een wereld zonder lepra kunnen realiseren. Een enorm uitdagende en afwisselende functie omdat de drie projectlanden onderling enorm verschillen wat gezondheidszorg, culturele en politieke omstandigheden betreft. Je blijft leren en je programma’s optimaliseren. Zeker nu ook Nepal en Bangladesh aan het project zijn toegevoegd.’

Zijn er ook minder leuke aspecten?
‘Het goedkeuringsproces van programma’s en medicijnen neemt veel tijd in beslag. Zo waren in India en Indonesië extra goedkeuringen nodig van organisaties die in Brazilië bijvoorbeeld weer geen rol spelen. Het is soms een goede oefening in geduld, lobbyen en doorzettingsvermogen omdat we weten dat de medicijnen effectief zijn.’

Is het lastig om gezonde mensen een preventief medicijn te laten innemen?
‘Met de naaste contacten zoals familieleden, buren en vrienden gaat het goed. Zo’n 80 tot 90% is bereid om preventieve medicatie te nemen. Maar hoe verder je van deze ‘inner circle’ komt, hoe lastiger het wordt. Mensen zijn soms bang, soms letterlijk om de deur open te doen in steden waar criminaliteit heerst of vanwege corona. Je hebt goede voorlichtingsmaterialen en ambassadeurs nodig om de mensen te overtuigen.’

Wat wil je toekomstige collega’s meegeven?
‘Je werkt hier in een team met ontzettend leuke collega’s. De Leprastichting is een warme organisatie. Ik heb de Leprastichting altijd al een goede organisatie gevonden wat missie, doelstellingen en werkwijze betreft. Ik werk hier niet voor niets al bijna dertien jaar. Mijn werk draagt bij aan leprabestrijding. We zijn er allemaal van overtuigd dat we over zo’n 20 jaar lepra wereldwijd een halt kunnen toeroepen. Met een beetje geduld is ons doel straks gerealiseerd. Dat motiveert.’