De leprakolonie is mijn thuis

Sunita: “Ik ben drie jaar geleden hier naartoe verhuisd. Eerst woonde ik met mijn ouders in een andere leprakolonie. Maar nadat ik getrouwd was, ben ik hier gaan wonen, bij mijn man en zijn familie. Ik heb zelf geen lepra, maar mijn ouders vroeger wel. Gelukkig gaat het nu een stuk beter met ze”, vertelt ze opgewekt.

Thuis in de leprakolonie

Nadat Sunita haar school heeft afgerond, volgt ze met een lening van Leprastichting India een opleiding tot kledingmaakster. Haar man volgt aan hetzelfde opleidingsinstituut een opleiding tot elektricien. Zo leren ze elkaar kennen. Nu ze getrouwd zijn, wonen ze nog steeds in een leprakolonie. Hoe is dat voor haar? Sunita: “Voor mij voelt het normaal en als thuis. Ik ben niet anders gewend eigenlijk. We hebben geen geld om te verhuizen, maar als mijn man werk bij de overheid zou krijgen met een huis buiten de kolonie, zouden we dat zeker accepteren ”, zegt ze zonder aarzelen.

Toekomst

Sunita is heel blij met de hulp die ze heeft gekregen van de Leprastichting. “Ik wens dat elk kind uit de kolonie de kans krijgt om een opleiding te kunnen volgen. Dat maakt echt verschil! Je hebt daardoor een veel grotere kans om werk te vinden”, zegt ze vol overtuiging.

Hoe haar toekomst eruit ziet, weet Sunita niet. Ze heeft op dit moment geen werk, omdat ze net een baby heeft gekregen. Maar ze wil graag een computercursus volgen en dan werken als office-assistent. Dat is haar droom. En natuurlijk hoopt ze dat alles goed blijft gaan met haar baby en haar gezin. “Dat is toch echt het allerbelangrijkste,” besluit ze het gesprek.