“Toen ik twaalf jaar was, kreeg ik lepra.”

“Dit is mijn familie nu“

“Toen ik twaalf jaar was, kreeg ik lepra. Mijn hele lichaam zat onder de witte vlekken en mijn vingers raakten misvormd. Ondanks mijn klachten liet ik mij niet behandelen. Ik trouwde op mijn achttiende. Toen mijn man ontdekte dat ik lepra had, verliet hij mij. Ik ging terug naar mijn ouders, maar ook zij discrimineerden mij. Ik was nergens meer welkom.

Aanmoediging

Op een dag ontmoette ik een vrouw die ik nooit zal vergeten. Ze had ook lepra en zei: ‘Ik ben net zoals jij. Blijf hoop houden. Je handen zullen misschien nooit meer normaal worden, maar je pijn zal worden verlicht.’ Haar geruststellende woorden moedigden me aan om naar het ziekenhuis te gaan voor een behandeling.

Na een paar maanden zei de dokter dat ik genezen was en dat hij me wilde ontslaan uit het ziekenhuis. Maar daar was ik helemaal niet klaar voor. Ik wilde absoluut niet terug naar huis. Daar zou ik weer dezelfde talloze beledigingen moeten ondergaan. Ik zag het niet meer zitten en dacht eraan om mezelf van het leven te beroven. Mijn lichaam was verminkt, maar ook mijn hart was verminkt van verdriet.

Liefde en acceptatie

Gelukkig vertelde de vrouw die me geholpen had over een leprakolonie in Agra. Ik besloot om daar naartoe te gaan. Ik was toen 26. De samenleving verafschuwde mij, maar hier vond ik liefde en acceptatie. Ik voelde me vanaf de eerste dag welkom. We zorgen voor elkaar in goede en slechte tijden. We beschouwen elkaar als nieuwe familie. Ik hertrouwde en woon hier nu met mijn zoon, schoondochter en kleinzoon.

Ik wil mijn verleden vergeten. En hier in de leprakolonie bouwen aan een hoopvolle toekomst. Het is mijn lot, dit is mijn familie nu. Ik ga elke dag naar de tempel om te bidden. Dan bid ik mijn grootste wens. Dat ik nieuwe handen en voeten mag krijgen. Want ik wil zo graag andere mensen helpen.

Ik wil hier in de leprakolonie bouwen aan een hoopvolle toekomst

Bekijk de videoreportage met Laxmi >