“Het vooroordeel lag in de eerste plaats bij mij. Ik wilde dat niemand in mijn buurt kwam.”

Waarom de vlekken juist op mijn gezicht?
Rose ging naar een dermatoloog toen ze rode vlekken op haar huid kreeg. Ze werd behandeld voor een allergie maar de medicijnen hielpen niet. Ze kreeg ook pijn onder haar voet. Er werd verteld dat dit kwam omdat ze voor haar werk in de supermarkt veel moest staan. Rose: “Ik ging me steeds meer zorgen maken. Waarom verschenen de vlekken niet op mijn benen of buik maar juist op mijn gezicht? Ik schaamde me.”

Van levenslust naar moedeloosheid
Rose leidde een actief leven, maakte makkelijk contact, ging uit en praatte veel. Maar ze werd moe en het kostte haar steeds meer moeite om haar werk uit te voeren en uit te gaan. Toen haar man ook nog kwam te overlijden, voelde ze zich zo alleen dat ze weer bij haar ouders ging wonen.
Daar liet Rose zich opnieuw onderzoeken en kreeg uiteindelijk de diagnose lepra.

Ik veroordeelde mijzelf
Rose vond het moeilijk om de ziekte te accepteren: “Het vooroordeel lag in de eerste plaats bij mij. Ik wilde niet praten en ik wilde dat niemand in mijn buurt kwam. Gelukkig had mijn familie geen vooroordelen. Als niemand je steunt, heb je het nog moeilijker.”

Praten met lotgenoten
Alles veranderde toen Rose begon deel te nemen aan de zelfzorggroep in de polikliniek, gefaciliteerd door de Leprastichting in Brazilië. Door over haar gevoelens te praten en haar angsten te delen met lotgenoten, begreep ze dat ze er niet alleen voor stond. “Er werd naar mij geluisterd, ik voelde mij welkom.”

Weer positief en zelfverzekerd
Na het afronden van de behandeling en het doorlopen van een heel acceptatieproces, voelt Rose zich weer op haar gemak om uit te gaan en plezier te maken. Zelfverzekerde Rose: “Ik wil het beste voor mij, voor mijn zoon en de mensen om mij heen. Echt alleen het beste.”