‘Ik durfde niet meer naar school’

Amisha: ‘Voordat ik lepra had, ging ik gewoon naar school en voelde ik me gelukkig. Totdat ik op een dag merkte dat mijn lichaam anders aanvoelde. Ik begon langzaam het gevoel in mijn handen te verliezen en mijn vingers gingen ook krom staan. Het werd steeds erger, maar ik probeerde het te negeren’. Op een gegeven moment leidt de gevoelloosheid haar echter teveel af en wordt ze bang dat haar schoolprestaties er onder gaan lijden. Dat is het moment dat haar ouders haar naar een ziekenhuis brengen voor onderzoek en een diagnose. Helaas loopt het anders; de arts herkent de klachten niet en stuurt haar onverrichter zake weer terug naar huis. Zonder diagnose en zonder behandeling. De klachten verdwijnen niet en daarom gaat ze een jaar later naar een ander ziekenhuis. Daar krijgt ze eindelijk de diagnose lepra en start ze met haar behandeling.

Depressieve gedachten
Amisha krijgt een trieste blik als ze haar gevoelens ten tijde van de lepradiagnose beschrijft. ‘Ik was echt gestrest toen ik hoorde dat ik lepra had. Ik voelde me droevig en depressief en durfde mijn vrienden niet meer onder ogen te komen. Dat was nog het ergste. Ik voelde me zo eenzaam’! Ook sluit ze zichzelf op in haar huis en gaat ze niet meer naar school. ‘Ik wist niet meer hoe ik verder moest leven’, aldus Amisha.

Verschrikkelijke tijd
Dat Amisha lepra had, had ook invloed op haar familie. ‘We wisten niets over lepra en iedereen in ons gezin werd nerveus en gestrest over mijn toekomst. Kon ik nog wel een huwelijkspartner vinden? Uiteindelijk wist iedereen in ons dorp dat ik lepra had en werd niet alleen ik, maar ook heel mijn familie met de nek aangekeken. Het was een verschrikkelijke tijd.’

Weerzien met vriendinnen
Alhoewel ze nog steeds onder behandeling is, gaat het nu veel beter met Amisha. ‘Ik begin me langzaam weer beter te voelen. De mensen van de Leprastichting hebben me erg gesteund. Ze bezochten samen met de gezondheidswerkers van de overheid mijn school. Ze vertelden over lepra en de leraren, klasgenoten en dorpelingen leerden dat lepra geen straf van de goden is, maar een ziekte die iedereen kan krijgen en ook nog eens gemakkelijk te genezen is. Mijn familie wordt nu niet meer gediscrimineerd. En ik ga  nu ook weer naar school. Het leukste vind ik dat ik nu ook mijn vriendinnen weer zie.’

Beter voor mezelf zorgen
Amisha leerde nog meer van onze collega’s in India. ‘De mensen van de Leprastichting leerden mij ook beter voor mijzelf te zorgen om verdere schade aan mijn ogen, handen en voeten te voorkomen. Ook doe ik nu regelmatig oefeningen thuis. Ik krijg langzamerhand het gevoel en de kracht in mijn hand weer terug.’ Amisha voelt zich daardoor een stuk beter en pakt langzaam haar oude leven weer op. Ze zegt daar zelf over: ‘Dat het nu beter gaat, maakt me erg gelukkig. Ik wil alle slechte herinneringen vergeten. Mijn enige wens is nu om met school door te gaan en mijn diploma te halen.’