Het verhaal van Jacob
Jacob leefde jarenlang in spanning en onzekerheid. Hij dacht dat hij lepra had, maar wist het niet zeker. Hij schaamde zich en durfde het aan niemand te vertellen. Toen hij hulp kreeg, was dat een ommekeer in zijn leven.
“Ik was eindelijk verlost van lepra, ik voelde me bevrijd”
“Ik was nog maar een kleine jongen. Dertien jaar oud. Ik kreeg vlekken op mijn armen. Mijn huid was rood. ‘Tante, wat zien mijn armen er gek uit’, zei ik. Ze schrok. We gingen naar het ziekenhuis op een ander eiland. De dokter onderzocht me en gaf me medicijnen, maar die hielpen niet. Waarom gingen de vlekken niet weg? Wat moest ik doen?
Ik schaamde me, was bang om een stempel opgeplakt te krijgen
Ik groeide op tot een volwassen man in verschrikkelijke onzekerheid. Ik dacht dat ik lepra had, maar wist het niet zeker. Ik schaamde me, was bang om een stempel opgeplakt te krijgen. Ik durfde het aan niemand te vertellen. Zelfs niet aan de vrouw met wie ik trouwde. Ik verdoofde mezelf met drank en verkeerde vrienden.”
Ik durfde het aan niemand te vertellen. Zelfs niet aan mijn vrouw
“Het ging steeds slechter. Ik voelde me zo alleen. Mijn huid werd steeds donkerder, mijn vingers trokken krom. Maar ik hield het voor iedereen verborgen. Had ik maar eerder om hulp gevraagd. Had ik het maar eerder durven delen. Maar in het uur van mijn grootste eenzaamheid, kwam er een ommekeer.
Ik kreeg de juiste diagnose. En de juiste medicatie. Ik genas.
Er verscheen iemand bij mijn huis. ‘Ik kom van het nieuwe gezondheidscentrum op het eiland. Ik kom u helpen.’ Mijn gegevens waren doorgestuurd. Toen pas kreeg ik de diagnose lepra. En de juiste medicatie. Ik genas. Ik was eindelijk verlost van de ziekte, ik voelde me bevrijd.
Eerst viste ik op tonijn in de diepe wateren rond het eiland, maar ik zag betere economische kansen voor mijzelf als de lokale bootbouwer en reparateur.”
Op ons kleine eiland is nu geen discriminatie meer
“Ik laat mijzelf en mijn gezin nu ieder jaar controleren op symptomen van lepra. Maar ik wil meer doen. Ik ben voorzitter geworden van een zelfzorggroep op het eiland. We zijn met z’n dertienen, we hebben allemaal lepra gehad.
We helpen de gezondheidswerkers met het vinden van nieuwe leprapatiënten. Ook praten we met elkaar over de ziekte, en helpen we elkaar met het verzorgen van onze wonden. Ook de wonden die je niet kunt zien. Door meer te delen over de ziekte is er op ons kleine eiland geen discriminatie meer. Zo hoeft niemand zich meer te schamen zoals ik zo lang heb gedaan.”
