Het verhaal van Lidia
Dankzij lokale vrijwilliger Alberto kreeg Lidia eindelijk de juiste diagnose en behandeling. Ze voelde zich opgelucht. Ze zou van lepra genezen.
“Ik krijg nu de hulp die ik nodig heb”
“Het begon met wonden aan mijn handen, knieën en voeten. Ze wilden maar niet genezen. Ik besloot om naar een traditionele genezer te gaan, maar hij wist zich er geen raad mee.
Mijn lichaam liep steeds meer schade op. Vooral aan mijn neus en oren
Intussen liep mijn lichaam steeds meer schade op. Vooral aan mijn neus en oren. Ik vond mezelf er afstotelijk uitzien. Mijn man verliet me en ik stond er opeens alleen voor met mijn vierjarige dochtertje. Het was moeilijk en zwaar.”
“Op een bepaald moment kwam ik Alberto tegen. Hij was toen nét als lokale vrijwilliger in ons dorp begonnen. Hij had het sterke vermoeden dat ik lepra had. Hij nam me mee naar de lokale gezondheidspost. Maar ook daar vonden ze het moeilijk om een juiste diagnose te stellen. Ik ging terug naar huis zonder antwoorden op al mijn vragen. Wat zou het nou toch zijn?
Lokale vrijwilliger Alberto had het sterke vermoeden dat ik lepra had
Alberto vertelde me dat er eerdaags een lepradag in ons dorp zou zijn. Hij drong erop aan dat ik zou gaan. De lepra-arts van het districtsziekenhuis zou dan aanwezig zijn. Hij zou me die dag kunnen onderzoeken. Dat deed hij grondig, en stelde direct vast dat het lepra was.
Eindelijk waren de vraagtekens in mijn hoofd verdwenen, nu wist ik hoe het zat. Ik kreeg van hem meteen de juiste medicijnen. Ik voelde me opgelucht, hij kon me genezen.”
Ik slik mijn pillen trouw, omdat ik wil dat de ziekte weggaat
“Ik slik de pillen trouw, omdat ik wil dat de ziekte weggaat. Maar ja, mijn verminkingen zijn niet meer terug te draaien. Daar heb ik grote moeite mee, maar ik probeer er mee te leven. Soms ben ik verdrietig omdat ik geen vrienden heb waar ik naartoe kan gaan. Dan voel ik me eenzaam en buitengesloten.
Alberto heeft me geleerd hoe ik mijn wonden het beste kan verzorgen, zodat ik niet nog meer blijvende verminkingen oploop. Hij houdt me goed in de gaten. Het gaat steeds beter met me.”
Ik leer hoe ik mijn wonden het beste kan verzorgen, zodat ik niet nog meer blijvende lichamelijke reacties oploop
“We hebben een zelfzorggroep in ons dorp waar ik eens per maand naartoe ga. Ik kijk altijd erg uit naar onze bijeenkomsten. Ik leer meer over zelfzorg en ik voel me thuis in de groep. Ik vind het fijn om onder lotgenoten te zijn. Zij maken hetzelfde mee als ik.”
