Het verhaal van Maurineia
Maurineia haalt al jarenlang veel steun uit de zelfzorggroep bij haar in de buurt. Met haar vrolijke karakter en leiderschapskwaliteiten is ze zelfs coördinator geworden.
“Ons gevoel voor eigenwaarde wordt steeds sterker”
“Het gebeurde op mijn negentiende. Ik had mijn middelbare school net afgerond. Ik wilde lerares worden of sociaal werkster. Ik ging naar de dokter omdat ik kniepijn had. Hij dacht dat het reuma was. Een tijd lang slikte ik medicijnen, maar er verbeterde niet.
Ik raakte verminkt, maar het zit niet in mijn aard om bij de pakken neer te zitten
Toen ik ook huidvlekken kreeg, ging ik opnieuw naar het gezondheidscentrum en kreeg ik de diagnose lepra. Door de te late diagnose, raakten mijn beide handen en voeten misvormd. Al mijn toekomstplannen heb ik moeten opgeven. Het feit dat ik niet kan werken, vind ik een van de moeilijkste gevolgen van mijn ziekte. Maar het zit niet in mijn aard om bij de pakken neer te zitten.”
“Ik haal veel steun uit de zelfzorggroep waarvan ik al vier jaar lid en coördinator ben. De groep telt dertig leden. We kunnen er over de problemen praten die we door onze ziekte tegenkomen. Door het contact wordt ons gevoel voor eigenwaarde sterker, we zijn echt vrienden van elkaar geworden.”
Door het contact met andere patiënten wordt ons gevoel voor eigenwaarde sterker
“Op lepra rust nog altijd een groot discriminerend vooroordeel. Het is als in de tijd van Jezus, toen we melaatsen werden genoemd, die je niet kon aanraken omdat je dan besmet kon worden. Mijn dochter Vitória gaat vaak mee naar de zelfzorggroep. Ik vind het belangrijk dat zij leert om zonder vooroordelen met leprapatiënten om te gaan.”
